اندوه های زنانه من
لاکهایی قرمزوبنفش وجیغ
برای حسرت دستهایی که هرگزلمس نخواهدشد
موهایی کوتاه
ب کوتاهی عمرخوشبختی روزهای رفته
ابروهایی کمان
برای عرشی که هزگز فتح نخاهد شد
مژگانی بلندو سیاه
ب رنگ روزگار زنانه
لبهایی سرخ وآتشین
برای طعم بوسه هایی که هرگزنخواهدچشید
و زانویی درآغوش
برای آغوشی که ازآن تو نیست
راستی
اندوه تو
همرنگ اندوه زنانه من هست؟
.......
ب راستی که پنهان کردن این همه اندوه یک زن میخاهد و....
تنهای تلخ....
banooyeemah@
